Warehousing in Bleiswijk was niet zomaar een familiebedrijf - de medewerkers moesten eigenlijk toetreden tot de corporate familie, en er is niets figuurlijks in deze definitie. Nou, hoe noem je anders een team waarin iedereen 's ochtends zijn hoofd omhelst? De zaak bleef echter niet beperkt tot ochtendknuffels: knuffels duurden de hele dag en veranderden regelmatig in kusjes, en parmantige grappen van seksuele aard regenden neer. Alle waardige (naar de mening van de eigenaar) lichaamsdelen van medewerkers werden regelmatig en open besproken.
De eigenaar bewonderde echter niet alleen de medewerkers, maar ook zichzelf. Eenmaal met de arbeiders op het toilet, liet de eigenaar hen regelmatig zijn geslachtsdelen zien en hield hij zelfs plechtige toespraken die aan hen waren opgedragen. De geslachtsdelen van de werknemers bleven ook niet onopgemerkt - de eigenaar greep de werknemers gekscherend bij hun handen en lachte vrolijk.
De eigenaardige bedrijfscultuur van het bedrijf werd ontwikkeld en geleid door de zoon van de baas. Omdat er niets bekend is over de persoonlijke deelname van de zoon van de eigenaar aan de familiespelen van het pakhuis Blaiswijk, zullen we hem beschouwen als een pure theoreticus. Papa ging echter als een feestdag naar zijn werk, en dit ging meer dan 10 jaar door.
Onenigheid in de "familie-idylle" in het magazijn vond onverwacht plaats - een van de familieleden bleek een verrader te zijn. Na 16 jaar in een warm (en zelfs licht oververhit) team te hebben gewerkt, besloot hij plotseling te stoppen en verklaarde brutaal dat het de familiale sfeer was die de reden was. De eigenaar was het niet eens met een dergelijke formulering van de vraag en stelde voor dat de werknemer onzin vergeet, in vrede blijft leven, maar hij werd koppig.
Erger dan dat - hij bracht vuil familielinnen naar mensen! In plaats daarvan huurde hij een advocaat in en sleepte hij samen met hem de hele zaak voor de rechter.
Tijdens het proces kondigde de vader-eigenaar blij aan dat hij geen reden voor het proces zag: de werknemer verklaarde nooit ontevredenheid over de familietradities van het magazijn, wat betekent dat hij met alles tevreden was, zeggen ze, en er is niets begrijpen. De rechter waardeerde de grappen natuurlijk, maar was het niet eens met de beklaagde en stelde dat het salaris van 3151 euro (bruto) en de door de eigenaar persoonlijk uitgekeerde bonussen een soort grap in de mond van de werknemers waren, totdat één van hen had een storing. In alle eerlijkheid merken we op: dit vergoedingsniveau is merkbaar hoger dan in andere magazijnen, zonder familietradities.
De rechter voegde eraan toe dat de eigenaar van het bedrijf verplicht is om zijn werknemers veilige - ook vanuit psychologisch oogpunt - arbeidsomstandigheden te bieden, en kende de "verrader"-eiser onverwacht meer dan 56 euro schadevergoeding toe. Anderen volgden de eerste verrader en het aantal ingediende klachten groeit. Familie ingestort! Maar hoe goed het allemaal begon...
